Το έργο του Ρεμί Ντε Βος "Ντεμπραγιάζ" παρουσιάζει στις 23 και 24 Μαρτίου η θεατρική ομάδα του Δήμου Ιεράπετρας. Η παράσταση σε συλλογική σκηνοθεσία, με τη διδασκαλία της Έρσης Βασιλικιώτη, θα ανέβει στην αίθουσα "Μελίνα Μερκούρη" με ώρα έναρξης 9:15 το βράδυ.
Το "Ντεμπραγιάζ" είναι ένα σύγχρονο έργο για την ανεργία, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την ξαφνική περιθωριοποίηση προσώπων, και τις επιπτώσεις απ' όλα αυτά στις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις. Σκιαγραφεί με πικρό χιούμορ την αποκοπή του ατόμου από κεκτημένα και σταθερές αξίες. Σκοτεινό σύννεφο που απλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Οι ήρωες μπορεί να είναι Γάλλοι, Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί, Ολλανδοί, ή και, γιατί όχι, Γερμανοί.
Αναπαριστά την ελληνική κοινωνία... αντανακλά την οικουμενική - πια - οικονομική κρίση. Έχουμε πέσει όλοι σ' αυτή την κρίση. Είμαστε θύματα της γιγάντωσης του τραπεζο-οικονομικού καπιταλιστικού συστήματος. Το «Ντεμπραγιάζ» είναι ένα πολύ σύγχρονο και τρομακτικά επίκαιρο έργο. Στα γαλλικά η λέξη ντεμπραγιάζ σημαίνει μεταξύ άλλων και «στάση εργασίας». Η κυριότερη χρήση του όρου όμως είναι αυτή της «αποσύνδεσης», της «απόσχισης», της «απώλειας». Μέσα από ένα μοναδικά σαρκαστικό και κυνικό χιούμορ, ο Ρεμί Ντε Βος καταγγέλλει την ασθένεια του σύγχρονου ανθρώπου: την αναπάντεχη απώλεια εργασίας και ό,τι αυτή συνεπάγεται: τον κοινωνικό αποκλεισμό, τις χείριστες, αναξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, τις τελματωμένες προσωπικές σχέσεις, τις νευρικές κρίσεις, τις έμμονες ιδέες, την ολοένα και εντονότερη αγωνία για το άγνωστο αύριο.
Σημείωμα συγγραφέα
«Το ντεμπραγιάζ είναι το πρώτο μου θεατρικό έργο. Το έγραψα σε ηλικία 30 ετών. Πριν αρχίσω τη συγγραφή εργαζόμουν. Εργαζόμουν από την ηλικία των 18 ετών. Έκανα κάθε είδους δουλειά (εργάτης, μεταφορέας, οδηγός ασθενοφόρου, κλητήρας...). Έτσι άρχισα να περιγράφω τη δική μου πραγματικότητα, την οποία και γνώριζα καλά, των συνεντεύξεων για αναζήτηση εργασίας, των σχέσεων ιεραρχίας μέσα σε μια εταιρεία, το φόβο της απώλειας της δουλειάς μου...
Σε γενικές γραμμές, τις ζημιές που μπορεί να προκαλέσει η αντιφατική, σχεδόν νευρωτική σχέση την οποία διατηρεί ένα άτομο με την εργασία του. Ο σκοπός μου είναι το να μπορεί κανείς να γελά με τραγικές καταστάσεις τις οποίες και αναγνωρίζει αμέσως. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η κατάσταση έχει μια ιδιαίτερη οξύτητα. Είναι ταυτόχρονα η χώρα όπου γεννήθηκε το δυτικό θέατρο, στο οποίο και ανήκω (πολλές γαλλικές λέξεις προέρχονται από την ελληνική!), αλλά και η χώρα που υπέστη ίσως τους ισχυρότερους κραδασμούς ενός νεοφιλελεύθερου συστήματος, το οποίο και καταγγέλλει το θεατρικό αυτό έργο. Οπότε, διακαώς λέω στους Έλληνες: κρατάτε γερά. Ελπίζω το έργο μου να σας αγγίξει κι εκεί που βρίσκεστε, να μπορέσετε να γελάσετε μ' αυτή την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Με τους φιλικούς ευρωπαϊκούς μου χαιρετισμούς και τις ευχαριστίες μου σε όλη την ομάδα που αγωνίστηκε για να ανεβάσει αυτό το έργο στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που γνωρίζω κι αγαπώ».
neakriti.gr
