Με αφορμή την παράσταση της πειραματικής θεατρικής ομάδας του Τ.Ε.Ι Ρεθύμνου ''οι αριθμημένοι'' που ανέβηκε στις αρχές του Ιούνη, στο αμφιθέατρο του Τ.Ε.Ι Ρεθύμνου, είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε την σκηνοθέτη της παράστασης, Κατερίνα Ζουρίδη. Μιά νέα ηθοποιό απο το Ηράκλειο της Κρήτης που εδρεύει και εργάζεται στην πόλη της τα τελευταία οχτώ χρόνια. Η γνωριμία απλή και ολιγόλεπτη,''ήμουν πολύ αγχωμένη'', μας είπε η ίδια αργότερα''ήταν η πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα''. Η Κατερίνα, ένα κορίτσι με πολλή αγάπη για τον τόπο και την τέχνη της, μιλάει στο mykriti για την ζωή και την πορεία της μέχρι σήμερα.
-Πώς πήρες την απόφαση να γίνεις ηθοποιός;
-Αυτό είναι μιά πάρα πολύ αστεία ιστορία. Ήμουν στα 23,ήδη αποκατεστημένη επαγγελματικά ,αλλά με μία αίσθηση πως χρειάζομαι μιά σημαντική αλλαγή για τη ζωή μου. Συνάντησα στο δρόμο, τυχαία,ένα φίλο που είχα να δώ καιρό και τον ρώτησα τα νέα του. Μου είπε πως θα ξεκινούσε προετοιμασία για να δώσει σε δραματική σχολή. Του ζήτησα να μου εξηγήσει λιγάκι την διαδικασία και τρείς μήνες μετά έδινα εξετάσεις στην ανώτερη δραματική σχολή του Γ.Θεοδοσιάδη. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία τελικά. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που το παραδέχτηκα αυτό.
-Απο την σχολή αποφοίτησες το 2007,πως αποφάσισες να γυρίσεις στο Ηράκλειο;
-Η αλήθεια είναι πως μέχρι πρίν δώσω εξετάσεις στην δραματική σχολή δεν είχα σχεδόν καμία σχέση με το θέατρο. Ήρθα πρώτη φορά σε επαφή μαζί του στα 21 κι έπειτα ήρθε η σχολή, όπου με έβαλε σε έναν άλλο κόσμο. Μαγικό σχεδόν, για τα μέχρι τότε,επαρχιακά μου μάτια. Έμαθα υπέροχα πράγματα και ένιωσα,σχεδόν αμέσως την ανάγκη, να συμβάλλω με την τέχνη αυτή στην πόλη μου. Έτσι και γύρισα.
-Το μετάνιωσες ποτέ;
-Δεν μετανιώνω ποτέ για όσα κάνω.Φυσικά και δεν το μετάνιωσα. Εδώ και οχτώ χρόνια που δουλεύω επαγγελματικά στο Ηράκλειο έχω πάρει πολύ όμορφα πράγματα. Είχα υπέροχους συνεργάτες, δούλεψα πολύ σημαντικά έργα, γνώρισα τη δουλειά μου στα καλά και τα άσχημα,όπως αν ήμουν σε οποιαδήποτε άλλη πόλη. Το ότι δεν γίνεσαι αναγνωρίσιμος με την έννοια που το έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους,αυτό είναι θέμα προτεραιοτήτων και ματαιοδοξίας του καθένα. Στα 26 δεν με ενδιέφερε να αναλωθώ σε κάποιο τηλεοπτικό σίριαλ αθηναικού καναλιού,είχα άλλες βλέψεις. Ήθελα να διδάξω εκείνο που διδάχτηκα και να δουλεύω νιώθοντας απόλυτα παραγωγική. Κατάφερα να κάνω και τα δύο.
-Έχεις καταφέρει δηλαδή στα χρόνια που ζείς και εργάζεσαι εδώ, να διδάξεις θέατρο σε παιδιά;
-Ναί,το έχω κάνει μία χρονιά,2009-2010. Υπάρχουν βέβαια τόσοι αξιόλογοι συνάδελφοι που έχουν ταχθεί σχεδόν στη διαδασκαλία θεάτρου και θεατρικού παιχνιδιού,που η δική μου εμπειρία είναι ανάξια λόγου. Αλλά δεν μπορώ να μην την αναφέρω ως εμπειρία,μιάς και η επαφή με τα παιδιά σε βγάζει εντελώς απο την καθημερινότητα και τη ρουτίνα. Είσαι στον κόσμο του Πήτερ Πάν συνεχώς. Πέρασα υπέροχα μαζί τους, έζησα ξανά την παιδική μου ηλικία. Πήρα πολλή ενέργεια και αγάπη απο εκείνη τη δουλειά. Αλλά δεν νομίζω να το ξανάκανα.Το γιατί αφορά,μάλλον, στο γεγονός πως αντιμετωπίζω με τόση αυστηρότητα όσους ασχολούνται με το θέατρο,που ξεχνάω ηλικίες,σπουδές ή τον σκοπό που αποφασίζει κάποιος να ασχοληθεί μ'αυτό. Τους αντιμετωπίζω όλους ως επαγγελματίες. Ασχολούμαι όμως πολλά χρόνια με το παιδικό θέατρο και σε έναν βαθμό είναι το ίδιο.
-Μιλησέ μας γι'αυτό.
-Για το παιδικό θέατρο καθένας θα είχε κάτι διαφορετικό να πεί,νομίζω. Εγώ το βιώνω ως κάτι πολύ μαγικό,γίνομαι ένα με τα παιδιά που παρακολουθούν. Για'μένα είναι ό,τι πιό εμψυχωτικό μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός,κυρίως για τη ζωή του.Σε μιά παιδική παράσταση ο ηθοποιός καλείται να ενσαρκώσει απο παλιάτσους και κλόουν, μέχρι νεράιδες,ξωτικά και δράκους. Ζεί στο παραμύθι του για κάποιες ώρες της ημέρας. Βγαίνει εντελώς απο την πραγματική ζωή και ύστερα,απλώς ξαναγίνεται ο εαυτός του και συνεχίζει. Είναι σοβαρή ψυχοθεραπεία αυτό. Με έχει βοηθήσει πολύ σε στιγμές μεγάλης πίεσης στη ζωή μου.
-Το θέατρο είπες λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά σε'σένα. Υπάρχει όμως περίπτωση κάποιος να χαθεί μέσα σ'αυτό;
-Αν με ρωτάς αν υπάρχει περίπτωση κάποιος να χάσει τον εαυτό του κάνοντας θέατρο, η απάντηση είναι φυσικά. Όμως δεν είναι θέμα τέχνης,αλλά χώρου. Είναι πολύ σκληρός χώρος το θέατρο και χρειάζεται γερά νεύρα και πολλή υπομονή για να καταφέρεις να ανταπεξέλθεις. Εμείς εδώ στην επαρχία είμαστε λιγάκι πιό τυχεροί όσον αφορά στον ανταγωνισμό μεταξύ μας. Δεν υπάρχουν πολλά σχήματα κι έτσι κάπως μοιράζεται καλύτερα το πράγμα. Αλλά ξέρω περιπτώσεις συναδέλφων που δεν άντεξαν και κατέφυγαν σε ακραίες λύσεις.
-Συνεργάζεσαι με κάποιο σχήμα εσύ εδώ;
-Ναί. Σχεδόν όσα χρόνια δουλεύω επαγγελματικά συνεργάζομαι με το ΣΧΗΜΑ 7.Μου ταίριαξε απο την αρχή και η νοοτροπία των παιδιών,αλλά και ο τρόπος που δουλεύουν. Για'μένα ήταν σαν να βρήκα μιά οικογένεια, έμεινα μαζί τους σχεδόν όχτώ χρόνια. Απο του χρόνου όμως δεν θα είμαι εδώ.
-Πας Αθήνα;
-Πάω Λονδίνο για σπουδές. Είναι κάτι που το θέλω πολλά χρόνια,αλλά πάντα κάτι με κρατούσε πίσω. Τώρα,με αφορμή το παρθενικό μου εγχείρημα στην σκηνοθεσία, είπα να το επιχειρήσω.
-Σκηνοθεσία θα σπουδάσεις δηλαδή;
-Και σκηνοθεσία. Ιδανικά θα ήθελα να αποκομίσω όσα περισσότερα μπορώ. Πρός το παρόν θα κάνω υποκριτική και χορό, μετά βλέπουμε.
-Είπες παραπάνω πως η αφορμή για να φύγεις ήρθε μέσα απο την σκηνοθεσία. Πές μου την αφορμή που σε έκανε να σκηνοθετήσεις.
-Γενικά μ'αρέσει να ψάχνομαι. Δεν μπορώ να επαναπαυτώ σε κάτι που γνωρίζω και να μείνω εκεί για πάντα. Χρειάζομαι αλλαγές,είτε μεγάλες,είτε μικρές. Πάντα ήθελα να σκηνοθετήσω,πάντα το έλεγα. Δεν το έκανα τα προηγούμενα χρόνια, προφανώς, λόγω προτεραιοτήτων. Είχα πορεία στη δουλειά, δεν ήμουν έτοιμη. Δεν ήμουν σίγουρη πως θα μπορούσα. Ούτε και τώρα ήμουν βέβαια, αλλά κατάφερα να βγάλω τις φοβίες μου στην άκρη και να τολμήσω.
Τα καταφέραμε πιστεύω. Είχαμε δυσκολίες,αλλά πήγε πολύ καλά η παράσταση και τα παιδιά ήταν καταπληκτικά,σε αντίθεση με'μένα που ήμουν πολύ αγχωμένη. Εύλογα βέβαια.Καθότι είναι μεγάλη ευθύνη να εκθέτεις δέκα ανθρώπους, εντελώς ανυποψίαστους για το τί θα μπορούσε να τους συμβεί, μπροστά σε τόσο κόσμο. Πήγε καλά πάντως,πράγμα που μας έδωσε φτερά να συνεχίσουμε.
-Δεν αποκλείεις δηλαδή το ενδεχόμενο να ασχοληθείς μόνο με την σκηνοθεσία τα επόμενα χρόνια.
-Τίποτα δεν αποκλείεται. Η αλήθεια είναι πως μετά απο την τελευταία μου δουλειά στο Ρέθυμνο,ανακάλυψα έναν καινούργιο κόσμο που με γεμίζει πολύ καλλιτεχνικά. Ιδανικά θα ήθελα ν'ασχοληθώ με το χοροθέατρο. Είναι κατά τη δική μου υποκειμενική άποψη ο,τι πιό εκφραστικό έχω κάνει.
Έτσι δουλέψαμε και με τα παιδιά στο Τ.Ε.Ι. Κινησιολογία και σύγχρονο χορό,συνδιαστηκά με το αριστουργηματικό έργο του Κανέτι,''οι αριθμημένοι''. Ήταν απο τις πιό υπέροχες εμπειρίες που είχα ποτέ. Οπότε,δεν θα απέκλεια το ν'άσχοληθώ με την σκηνοθεσία στο μέλλον. Απλώς είναι νωρίς να μιλάω γι'αυτό.
-Τί θα έλεγες στα παιδιά που ξεκινούν να χτίζουν τώρα μιά καριέρα στο θέατρο;
-Να μην σταματήσουν ποτέ να διαβάζουν,χρειάζονται γνώσεις για να κάνεις θέατρο. Ο ηθοποιός είναι σαν τον γιατρό...
Να μην σταματήσουν να ονειρεύονται πως μπορούν να έχουν τα π άντα,να μην σταματήσουν να πιστεύουν στον εαυτό τους και να μην επιχειρήσουν ν'ασχοληθούν με το αυτό,αν δεν το αγαπάνε όσο τίποτε άλλο στη ζωή τους. Είναι ζωντανό πράγμα το θέατρο,αργά ή γρήγορα θα τους πετάξει εκτός,αν κι εφόσον δεν το αγαπήσουν αληθινά.
-Ευχαριστούμε πολύ Κατερίνα. Σου ευχόμαστε καλή επιτυχία σ'ο.τι κάνεις.
-Σας ευχαριστώ πολύ κι εγώ. Ήταν τιμή μου.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Σπούδασε στην ανώτερη δραματική σχολή του Γ.Θεοδοσιάδη το έτος 2003-2007, απ'όπου αποφοίτησε με άριστα.Εργάζεται επαγγελματικά στο Ηράκλειο τα τελευταία οχτώ χρόνια. Τα πρώτα χρόνια συνεργάστηκε με το θέατρο Κνωσσού και το θέατρο Αυλαία,αλλά το 2010 μπήκε ως βασικό μέλος στο ΣΧΗΜΑ 7, όπου και συνεργάζεται έως και σήμερα. Φέτος σκηνοθέτησε την πειραματική θεατρική ομάδα του Τ.Ε.Ι Ρεθυμνου στο έργο του Ελίας Κανέτι''οι αριθμημένοι''. Στην παράσταση υπογράφει,εκτός απο την σκηνοθεσία,τις χορογραφίες,την ενδυματολογία,τη μουσική επένδυση και την σκηνογραφία. Απο τη νέα σεζόν,αφήνει το Ηράκλειο για να παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής και κινησιολογίας στη βασιλική ακαδημία του Λονδίνου.
Απο το mykriti.gr
