Περνώντας απ' έξω θεωρείς πως πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα πλέον παραδοσιακά καφενεία της πόλης. Μπαίνοντας στο εσωτερικό όμως, βρίσκεσαι μπροστά σε ένα «μουσείο» παλαιών αντικειμένων. Μανιώδης συλλέκτης ο 48χρονος ιδιοκτήτης του καφενείου, όπως ήταν και ο πατέρας του, έχει διακοσμήσει τους τοίχους του καφενείου με πολλές αντίκες αλλά και μια συλλογή σπάνιων νομισμάτων από όλον τον κόσμο.
Όπως είναι φυσικό τα εκθέματα κεντρίζουν το ενδιαφέρον των θαμώνων και των περαστικών, ενώ το καφενείο του επισκέπτονται μέχρι και μαθητές από σχολεία του Ρεθύμνου για να δουν από κοντά κάποια από τα αντικείμενα, που αν και κάποτε ήταν χρηστικά, το πέρασμα του χρόνου τα έχει τοποθετήσει στο ράφι της ιστορίας. Πρόκειται για δύο διαφορετικές συλλογές που ο ιδιοκτήτης του, Γιάννης Μαυράκης, έχει σε περίοπτη θέση μέσα στο παραδοσιακό καφενείο, το οποίο διατηρούν αυτός και ο πατέρας του εδώ και σαράντα οκτώ χρόνια στο κέντρο του Ρεθύμνου.
Η πρώτη συλλογή αφορά σπάνια χαρτονομίσματα και κέρματα από όλο τον κόσμο, ορισμένα από τα οποία μάλιστα είναι πολύ παλιά, όπως το ασημένιο δολάριο Αμερικής που χρονολογείται στο 1776, ιδιαίτερα γνωστό στους περισσότερους από εμάς μέσα από τις παλιές ταινίες γουέστερν. Ο κ. Μαυράκης επιδεικνύει με καμάρι στο φωτογραφικό φακό των «Ρ.Ν.» κάποια από τα αγαπημένα του νομίσματα, όπως για παράδειγμα τα κέρματα των 5, 10 και 20 δραχμών της Κρητικής Πολιτείας που έχουν κοπεί το 1900 αλλά και τον οβολό που έχει στην κατοχή του των 5 λεπτών που αναγράφει ως έτος κυκλοφορίας του το έτος 1869.
«Από παλιά μου άρεσε να συλλέγω νομίσματα αλλά και αντικείμενα που δείχνουν τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μου. Νομίζω ότι συλλέγω από τότε που γεννήθηκα. Είμαι σαράντα οκτώ χρονών και τα μαζεύω κοντά σαράντα χρόνια, από μικρό παιδί δηλαδή» λέει ο κ. Μαυράκης και συνεχίζει: «Αγοράζω, μου χαρίζουν φίλοι μου που ξέρουν ότι είμαι συλλέκτης, γυρίζω και ψάχνω στα χωριά, ξοδεύω χρόνο και χρήματα αλλά κάνω αυτό που αγαπάω».
Ανάμεσα στη συλλογή του βρίσκονται και κάποια χαρτονομίσματα από την γερμανική κατοχή αλλά και ένα σπάνιο ελληνικό χαρτονόμισμα του 1935, τα οποία, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, αν και του έχουν ζητήσει αρκετοί να του τα αγοράσουν προσφέροντάς του διόλου ευκαταφρόνητα ποσά, αρνείται πεισματικά να τα αποχωριστεί. Προτιμά όπως λέει να τα έχει κρεμασμένα στον τοίχο του καφενείου του για να τα θαυμάζει αυτός και οι πελάτες του.
Το δεύτερο κομμάτι της συλλογής του Γιάννη Μαυράκη αφορά παλιά, ορισμένα από αυτά σπάνια αντικείμενα τα οποία κοσμούν τον τοίχο του καφενείου του. Ο 48χρονος έχει στην προσωπική του συλλογή, μεταξύ άλλων, μια ζυγαριά που μετρούσε στο παρελθόν οκάδες. Όταν τον ρωτούμε να μας πει την ιστορία για το πως και πότε έφτασε στα χέρια του η ζυγαριά αυτή μας διακόπτει για να μας διορθώσει: «Δεν λέγεται ζυγαριά αλλά καμπανός. Ο καμπανός λοιπόν αυτός έφτασε στα χέρια μου από κάποιον φίλο μου που τον βρήκε μέσα στο χώμα σε οικόπεδο της παλιάς πόλης στο Ρέθυμνο. Ήταν γεμάτος σκουριά και μετά από πάρα πολύ κόπο και επεξεργασία κατάφερα να τον αποκαταστήσω και να τον μετατρέψω σε καινούριο. Έχει δύο γάντζους, από τη μια ζυγιάζει μέχρι 22 οκάδες και από την άλλη μέχρι 150 και μάλιστα δουλεύει κανονικά».
Ο συλλέκτης διαθέτει επίσης πολλά παλιά στρατιωτικά κράνη, αγγλικά και γερμανικά, τελαμώνες, ξιφολόγχες καθώς και έναν αυθεντικό ξύλινο μηχανισμό που τον είχαν παλιά για να στέλνουνε σήματα Μορς στον πόλεμο. «Το συνδέανε με δυο καλώδια σε ένα τηλεγραφόξυλο και στέλνανε σήματα Μορς για να επικοινωνούν σε αποστάσεις. Αν και είναι παλιάς κατασκευής ωστόσο δουλεύει κανονικά ακόμη και σήμερα. Όποιος γνωρίζει τα σήματα Μορς μπορεί να στείλει. Έχω επίσης αντικείμενα που είχαν στην κατοχή τους παλιά οι αγρότες και οι βοσκοί στα χωριά, μαγκούρες, φλογέρες, είδη ραπτικής, ένα ξύλινο υνί με το οποίο οργώνανε τη γη και πολλά άλλα καθημερινά πρακτικά αντικείμενα της υπαίθρου» τονίζει και αναφέρει ότι το καφενείο του επισκέπτονται δάσκαλοι και μαθητές για να θαυμάσουν τα αντικείμενα: «Περνάνε από εδώ μαθητές και από Δημοτικά και από Γυμνάσια και από Λύκεια με τους καθηγητές τους, τους εξηγώ τι είναι το καθένα, τα βλέπουν, ενημερώνονται, με ρωτούν για όποιες απορίες έχουν και μαθαίνουν με τον τρόπο αυτό πως ήταν η ζωή τα παλιά χρόνια και τι αντικείμενα χρησιμοποιούσαν».
Η αγάπη του Γιάννη Μαυράκη για κάθε τι σπάνιο και παλιό, ενισχύεται, όπως διευκρινίζει ο ίδιος, και από το γεγονός ότι το παραδοσιακό καφενείο που διαθέτει είναι ιστορικό, αφού υπάρχει στο ίδιο σημείο με διαφορετικούς ιδιοκτήτες εδώ και περίπου 80 χρόνια. Ο ίδιος έχει μάλιστα και μια πολύ παλιά φωτογραφία από το κατάστημά του, όταν στους δρόμους του κέντρου του Ρεθύμνου δημιουργούσαν κυκλοφοριακό πρόβλημα όχι τα αυτοκίνητα αλλά τα... κατσίκια.
«Εγώ το καφενείο το πήρα από τον πατέρα μου. Το έχω εδώ και δεκαπέντε χρόνια και άλλα τριάντα τρία χρόνια το είχε ο πατέρας μου. Πριν από αυτόν το είχαν άλλοι δύο καφετζίδες. Κάποιος Κακλής από την Επισκοπή και κάποιος Μανώλης Αγγελιδάκης. Επομένως σαν καφενείο υπάρχει εδώ και τουλάχιστο 80 χρόνια. Αυτός είναι ακόμη λόγος για μένα να αισθάνομαι υπερήφανος για τον καφενέ μου» καταλήγει ο κ. Μαυράκης.
ΠΗΓΗ: rethnea.gr
