Υπάρχει ασάφεια μεταξύ των κλινικών ψυχολόγων σχετικά με τους όρους »θετική προσαρμογή» και »θετική ψυχική υγεία» ως προς τη διαφοροποίηση τους από αυτό που λέμε »μέσο-κανονικό» άτομο. Είναι σίγουρα πιο εύκολο να περιγράψει κανείς τις αποκλίσεις στην ψυχική ζωή, αρνητικά δηλαδή παρά να ορίσει θετικά τι είναι καλή ψυχική υγεία. Όταν αναφερόμαστε στους ενηλίκους, ο όρος »θετική προσαρμογή» συνήθως σημαίνει ικανοποιητικός βαθμός αυτογνωσίας, ωριμότητα ορθολογικής κρίσης και συναισθηματικής ανάπτυξης, αυτοπραγμάτωση, διορατικότητα κ.ο.κ. Αλλά όταν αναφερόμαστε στα παιδιά, επειδή εξ” ορισμού , η αυτό-εικόνα τους είναι ακόμα ασχημάτιστη και ανώριμη, τα κριτήρια αυτά δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν.
Ο Freud περιέγραψε την ψυχική υγεία ως την ικανότητα του ανθρώπου να εργάζεται και να αγαπάει αποτελεσματικά. Και ένα από τα κριτήρια που θα μπορούσαν να ισχύσουν για τον ορισμό της θετικής ψυχικής υγείας του παιδιού, είναι η ικανότητα του να δημιουργεί στενούς συναισθηματικούς δεσμούς με τους γονείς του, τα αδέρφια του και τα άλλα παιδιά. Η θετική ψυχική υγεία του παιδιού μπορεί ακόμα να περιλαμβάνει την ικανότητα του να χειρίζεται τα θέματα στη ζωή του με ικανοποιητική αποτελεσματικότητα, προσαρμοζόμενο στα εκάστοτε νέα αναπτυξιακά του δεδομένα και στις διαρκώς πιο περίπλοκες κοινωνικές, συναισθηματικές και πνευματικές απαιτήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει καθώς μεγαλώνει.