Απόσπασμα από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη «Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή» – Εκδ. Καλέντη
Φάλτσο η πορεία φίλε τελικά
Κι ούτε που προλάβαμε να ανοιχτούμε στους μεγάλους ωκεανούς
Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι
Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά
Η βεβαιότητα μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας
«Φάλτσο η πορεία»!! Κανείς δεν αμφιβάλλει πια
Όμως… Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά,
όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύμματα,
όταν ο Θεός χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι,
που εμείς, καθισμένοι στην κουβέρτα,
παίρνουμε τη κιθάρα μας και τραγουδάμε.
Όχι δεν είμαστε πικραμένοι.
Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη νοσταλγία.
Τραγουδάμε για τη ψυχή μας,
που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της γης
Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας
που ξεκινησαμε να κατατροπώσουμε τον εχθρό.
Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε
Για το παραμύθι που δεν είπαμε
Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στ όνειρό μας
Για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε
Τραγουδάμε για την αγάπη που δε γνωρίσαμε
Για τον έρωτα που κρεμάσαμε φεύγοντας στα κλαδιά της γιασεμιάς
άραγε υπάρχει πάντα αυτή η γιασεμιά
Για το χάδι που αψηφήσαμε
Για την ανθοδέσμη που δε στείλαμε στη μάνα μας
Για την ανατροπή που ξεκινήσαμε,
τρώγοντας μπισκότα με γέμιση σοκολάτας.
Για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δε μοιράσαμε
Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε
Για την ήττα που δεν υπογράψαμε
Για τους φίλους που μας έδωσαν
Τραγουδάμε για μας
Για το βίτσιο μας
Για το φάλτσο μας
Αυτό εννοούν, όταν ακούτε να λένε, «τους έμεινε μόνο η ροκιά».
Όλοι εμείς, οι σιωπηλοί ακροβάτες μιας υπόσχεσης μάταιης.
Όλοι εμείς που παραπλανήσαμε τους ανέμους, που ξελογιάσαμε τις ελπίδες.
Όλοι εμείς που ερωτευθήκαμε ό,τι μας αφάνιζε.
Όλοι εμείς οι αφρούρητοι που δεν είχαμε ποτέ ένα άλλοθι για τα λάθη μας.
Όλοι εμείς οι αντιρρησίες της παρηγοριάς.
Όλοι εμείς, είμαστε μπάσταρδα του θεού.
Ακόμα κι αν φοβήθηκε να μας αναγνωρίσει, ένα είναι το σίγουρο.
Μας έχει αδυναμία. Να το ξέρετε …!!!
