Κάπου εκεί μέσα στα μονοπάτια των αρχαίων χρόνων, ακούστηκε ένα όνομα μιας ξεχασμένης πόλης. Της αρχαίας πόλης Ραύκου.
Η πόλη Ραύκος αναφέρεται από αρχαίους συγγραφείς, ανάμεσα στις αρχαίες πόλεις της Γόρτυνας, της Κνωσού και της Τυλίσου. Η αρχαιότερη αναφορά βρίσκεται στον Σκύλακα, ο οποίος τοποθετεί την πόλη Ραύκο (ή Βαύκο) νότια από την Κνωσό και βόρεια από τη Γόρτυνα. Μεταξύ των αναφορών ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει αυτή από τα Κρητικά του Αντήνορα που έχει διασωθεί από τον Αιλιανό, και αναφέρεται στο "μύθο των Μελισσών" για την ίδρυση της Ραύκου.
Οι κάτοικοι κυνηγημένοι από "χαλκοειδείς" μέλισσες από τα οδυνηρά κεντρίσματα, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Αρχαία Ραύκο για να οικοδομήσουν μια άλλη πόλη με το ίδιο όνομα. Μάλιστα αναφέρεται ότι τέτοιες μέλισσες υπήρχαν ακόμα και στην Ίδη.
Όπως βλέπουμε, ήδη από την αρχαιότητα, η πόλη αυτή είχε άμεση σχέση με μια υπερφυσική απειλή...ένα κίνδυνο ο οποίος στα νεώτερα Χριστιανικά χρόνια εμφανίστηκε με μια άλλη, πιο παραμυθένια μορφή. Τη μορφή του Δράκοντα...
Εκεί που κάποτε βρισκόταν η αρχαία Ραύκος, σήμερα δεσπόζει το χωριό Άγιος Μύρωνας.
Ανήκει στην επαρχία Μαλεβιζίου και απέχει από το Ηράκλειο 18 χλ. Είναι κτισμένος στην κορυφή δύο λόφων και για το λόγο αυτό οι Τούρκοι το ονόμαζαν Τσατάλ Κιογιού, δηλαδή Δίκορφο Χωριό. Οι κάτοικοι ζούσαν με την απειλή ενός πελώριου δράκου, ο οποίος ορμούσε κάθε μέρα μέσα στο χωριό, άρπαζε ανθρώπους και ζώα και αφού είχε χορτάσει με τη λεία του, άφηνε έντρομους τους κατοίκους και αποχωρούσε. Μια θυσία, όπως τόσες και τόσες στην ελληνική μυθολογία.
Ακόμα μια ταραγμένη ημέρα ήταν κι εκείνη που ακούστηκαν ήχοι από τους πρόποδες του χωριού...το θηρίο ανηφόριζε ξανά για να αρπάξει το θήραμα του. Όμως την ίδια στιγμή, λειτουργούσε στο εκκλησάκι του Σωτήρα Χριστού ο Μύρωνας. Ένας άνθρωπος δυνατός, βαθιά θρησκευόμενος και ψυχικά ανώτερος. Πράος από παιδί, με μια ζωή ασκητική και ταπεινή, ο Μύρωνας εκλέχθηκε Επίσκοπος Κρήτης, όταν αναγνωρίσθηκαν οι αρετές του.
Οι κάτοικοι του χωριού παρακάλεσαν τον Μύρωνα να τους βοηθήσει, να συνδράμει με την προσευχή του για να σωθούν. Εκείνος, δίχως να εγκαταλείψει τη λειτουργία, παραδίδει την ποιμαντική του ράβδο στον διάκονο του δίνοντας του την εντολή να πλησιάσει τον δράκοντα και να τον χτυπήσει με τη ράβδο. Έτσι κι έγινε. Ο διάκονος κατηφόρισε βιαστικά, πριν να προλάβει το θηρίο να πλησιάσει στην εκκλησία και το άγγιξε με την ποιμαντική ράβδο. Τότε, ο δράκοντας έπεσε νεκρός. Όταν ολοκληρώθηκε η λειτουργία, ο Μύρωνας ο οποίος ανακηρύχθηκε Άγιος από την εκκλησία μας, πλησίασε το νεκρό ζώο και του πέταξε μια πέτρα. Με μιας, βροχή από πέτρες σκέπασε το κουφάρι.
Έτσι σχηματίστηκε ο βράχος του Δράκου...
Φυσικά, το χωριό μετονομάστηκε σε Άγιο Μύρωνα προς τιμήν του εξαίρετου και φωτισμένου εκείνου προστάτη του τόπου. Σε περίοπτη θέση βρίσκεται ο καθεδρικός ναός του Αγίου Μύρωνα. Μέσα στο ναό βρίσκεται ο τάφος του Αγίου όπως και τα λείψανά του μέσα σε πολυτελή λειψανοθήκη. Στα δυτικά και κάτω από το ναό βρίσκεται η σκήτη όπου μόνασε ο Άγιος, η οποία μετατράπηκε σε παρεκκλήσι.
Ενισχύοντας τον μύθο, ένα παρά
ξενο γεωφυσικό φαινόμενο συμβαίνει σε εκείνο το σημείο. Ένας συριγμός ακούγεται και μικρές φυσαλίδες πετάγονται από τις σχισμές του βράχου, σημάδι ότι ο χειμώνας που θα έρθει θα είναι βαρύς. Αν δε, αυτό το φαινόμενο συνοδεύεται από αστραπές και βροντές, σημαίνει ότι ακολουθεί βαρυχειμωνιά. Αυτό επιβεβαιώνουν πολλοί κάτοικοι του χωριού, οι οποίοι έχουν υπάρξει μάρτυρες αυτού του φαινομένου.
Πολλοί ξένοι ,γεωλόγοι και μηχανικοί έχουν επισκεφτεί το Δράκο αλλά δεν έχουν καταφέρει έως σήμερα να ερμηνεύσουν το ιδιαίτερο αυτό φαινόμενο που η παράδοση και η πίστη το θέλει να λειτουργεί με τη χάρη του Αγίου, ως ένα πρωτότυπο βαρόμετρο της φύσης.
Για ακόμα μια φορά, μύθος και πραγματικότητα γίνονται ένα, αναδεικνύοντας τον Άγιο Μύρωνα ως μια ακόμα απόδειξη πίστης και επιβολής του καλού πάνω στο κακό. Ο βράχος του Δράκου, περιμένει εκεί...να σφυρίξει τον υπόγειο ήχο του χειμώνα που έρχεται.
Μαρία Λούκα
