Μια τρυφερή ιστορία, άγνωστη μάλλον στους περισσότερους, καταγράφεται μέσα στην αγριότητα της τελικής φάσης της πολιορκίας του Χάνδακα (Ηρακλείου) από τους Οθωμανούς, το 1668-69, ο οποίος κατακτήθηκε τέτοιες μέρες, τον Σεπτέμβριο του 1669 Πρωταγωνιστές της, ένας Γάλλος αριστοκράτης, που υπερασπιζόταν τα Τείχη του Χάνδακα και μάλιστα τραυματίστηκε, και μια καλόγρια από την Πορτογαλία.
Ο μαρκήσιος του Chamilly, Noël Bouton το 1664 συμμετείχε στο πλευρό των Πορτογάλων στον πόλεμο με τους Ισπανούς. Ήταν ήδη 28 ετών, αφού είχε γεννηθεί το 1636.
Η Πορτογαλέζα, Soror Mariana Alcoforado, ήταν καλόγρια. Από τα 12 της ήταν σε μοναστήρι στην Beja.
Από το παράθυρο του κελιού της, το μάτι της έπεσε στον 28χρονο Γάλλο μαρκήσιο, που πολεμούσε για να υπερασπιστεί την πατρίδα της. Οι δυο τους φαίνεται ότι μπορούσαν να συναντηθούν. Η σχέση τους και ο έρωτας τους είχαν φλόγα, που δεν την έσβησε ούτε η μετάθεση που πήρε το Φθινόπωρο του 1668 ο Noël Bouton για τον Χάνδακα. Ούτε το γεγονός ότι, όπως φαίνεται, ουδέποτε συναντήθηκαν ξανά.
Ο Γάλλος αξιωματικός φεύγει για την Κρήτη και ενώ βρισκόταν στο καράβι, στη διάρκεια του πολυήμερου ταξιδιού του, λαμβάνει 5 επιστολές. Τουλάχιστο αυτές έχουν διασωθεί. Αργότερα, μάλιστα, το 1810, εκδόθηκαν και σε βιβλίο.
Οι επιστολές παραλίγο να καταλήξουν στο νερό από τους ναύτες του πλοίου με το οποίο ταξίδευε ο 32χρονος, πλέον αριστοκράτης. Χρειάστηκε να πληρώσει μάλλον αρκετά χρήματα στους ναυτικούς για να τις διασώσει.
Οι φλογερές επιστολές της αδελφής Mariana έγιναν η συντροφιά του στις άγριες μάχες με τους Τούρκους, πάνω στα Τείχη του Χάνδακα. Δεν ξέρουμε αν ο ίδιος έστειλε επιστολές ή αν έλαβε νέες. Άλλωστε οι συνθήκες ήταν τέτοιες που ακόμα κι αν είχαν στείλει και οι δυο τους, ποιος ξέρει αν θα μπορούσε να τις λάβει ο ένας ή ο άλλος;
Φανταστική απεικόνιση της πολιορκίας του Χάνδακα, σε ξυλογραφία που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1670. Μοροζίνι και Κιοπρουλή μάχονται επικεφαλής των δυο πλευρών, ενώ στο βάθος διακρίνεται η φανταστική πολιτεία του Χάνδακα (Μαρκιανή Βιβλιοθήκη)
Ο Γάλλος αξιωματικός, που τραυματίστηκε κατά την πολιορκία, έφυγε από τον Χάνδακα πριν τον Σεπτέμβριο του 1669 και τη συνθηκολόγηση Μοροζίνι - Κιοπρουλή. Πιθανώς στις αρχές Αυγούστου, μετά το θάνατο του Δούκα του Μποφώρ.
Για την καλόγρια δεν είναι γνωστό κάτι άλλο. Για τον αξιωματικό γνωρίζουμε ακόμα μερικά πράγματα. Πολέμησε το 1674 στην Ολλανδία, στην πολιορκία του Grave, όπου έσωσε γυναίκες και παιδιά από το θάνατο και έμεινε έτσι στην ολλανδική ιστορία.
Το 1677 παντρεύτηκε τη Madame Du Bouchet, με την οποία όμως δεν απέκτησε παιδιά. Πέθανε το 1715, σε ηλικία 79 ετών, πάντα, λέει η ιστορία, με την ανάμνηση της καλόγριας από την Πορτογαλία και των επιστολών της.
"Βγαίνω όσο το δυνατόν λιγότερο από το δωμάτιό μου, το οποίο έχετε τόσες πολλές φορές δει και βλέπω κάθε στιγμή το πορτρέτο σας, που για μένα είναι πολύ πιο ακριβό από τη δική μου ζωή. Μου δίνει κάτι ευχάριστο, σε σχέση με τον πολύ πόνο που έχω, γιατί νομίζω ότι μπορεί να μη σας ξαναδώ ποτέ ... ", έγραφε σε ένα από τα γράμματά της η αδελφή Mariana.
Οι επιστολές δημοσιεύτηκαν ήδη από τον 18ο αιώνα στην Πορτογαλία, χωρίς να είναι γνωστός ο αποστολέας και ο παραλήπτης. Μετά τις πρώτες εκδόσεις εμφανίζεται το όνομα του Γάλλου αριστοκράτη, ως παραλήπτη. Και μόλις το 1810, σχεδόν 150 χρόνια, αναγνωρίστηκε η καλόγρια ως αποστολέας.
Μερικοί ιστορικοί πάντως έχουν εκφράσει την άποψη ότι οι επιστολές δε γράφτηκαν από την Mariana και συντάχτηκαν αργότερα από έναν Γάλλο πολιτικό. Η τρυφερότητα και η φλόγα της ιστορίας, όμως, μπορεί να ανάψει από έναν πολιτικό, ακόμα κι εκείνης της εποχής;
(μετάφραση - απόδοση) με πληροφορίες και φωτογραφίες από Historiek
